Polska

czasem pomyślę: po co ja myślę, skoro i tak nie potrafię ci tego wszystkiego ujawnić skoro i tak nie jestem w stanie zatrzymać te łaskotliwe i spontaniczne pomysły te niejednoznaczne spojrzenia, niedokończone frazy, fazy księżyca... wiesz, alejki poranne w zwykłym parku są jeszcze lepsze niż te dzienne wiesz, bezsenność jest dwa razy słodsza, gdy jesteś online wiesz, twoje wiadomości zmuszają mnie do długiego wdechu powietrza do powolnego zanurzania się pod wodę i do wydechu nareszcie tam, pod wodą wiem, że potrafisz się trzymać nawet jak wszystko wokoło ucichło wiem, że potrafisz milczeć, nawet jak przychodzi pora powiedzieć. czasem pomyślę: po co ja myślę, skoro i tak nie potrafię ci tego wszystkiego ujawnić skoro nie potrafię ci wypowiedzieć wszystkiego wprost lub chociaż okrężnie mieć by cię przynajmniej okruszek aby jutro nie zginąć z głodu mieć choćby okruch odwagi by odważyć się wreszcie przybliżyć. wiesz, mgła dzisiejsza jest taka biała, że obok nic nie widać wiesz, każdy mój kolejny dzień jest bardzo podobny do poprzedniego wiesz, w tę chwilę liście opadają cicho i potulnie od ich szelestu robi się zacisznie i ciepło. wiesz, nic tak nie zmusza do wiary jak kolejna porażka wiesz, wszystkie moje plany ostatnio są pisane piaskiem na wodzie wiesz, cztery ściany wcale nie są takie straszne a zresztą – wcale nie są takie proste. czasem pomyślę: po co ja myślę, skoro i tak nie potrafię ci tego wszystkiego ujawnić nie potrafię zebrać słów lub wybrać kolor sukienki... wiesz, ja nadal nie umiem szybko się zbierać, ale jeśli ty czekasz na dole, już lecę, za chwilę, już lecę.